Een nieuwe start

Regelmatig schrijf ik blog's voor Love2BeMama.com. Lees hier mijn nieuwste blog:

Afgelopen week heb ik een keuze gemaakt. Een moeilijke keuze, iets waar ik lang over na gedacht heb. De voors en tegens zijn zorgvuldig tegen elkaar afgewogen en ik heb volop getwijfeld. Doe ik het wel, doe ik het niet? Heb ik het lef om ervoor te gaan of blijf ik doorgaan zoals voorheen? Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt: ik zeg mijn baan op!

Weer aan het werk
Na de bevalling van onze eerste, Bregje, vond ik het best wel weer heftig om aan het werk te gaan. Een ander ritme en meer ochtendstress. Als het kinderdagverblijf om half acht haar deuren open gooide, stond ik al voor de deur. Ik moest wel, want anders kwam ik echt veel te laat op mijn werk door de files. Eenmaal op het werk aangekomen was het alweer bijna tijd om te kolven. Dat vond ik toch altijd wel een heel gedoe, want ik kreeg nooit voldoende melk eruit voor de voedingen die nodig waren. Met als resultaat dat ik ’s avonds vaak nog een keer extra kolfde om dat aan te vullen.

Ouderschapsverlof
Toen ik zwanger was van Joep wist ik in ieder geval zeker dat ik het anders wilde doen. Dus heb ik een half jaar volledig ouderschapsverlof aangevraagd. Dan kon ik helemaal ontzwangerd terugkomen en toch 6 maanden borstvoeding geven zonder te kolven. Maar ik verwachtte niet dat het thuis zijn met de kindjes zo goed zou bevallen. En toen begon ik te twijfelen… Wil ik wel terug naar alle stress op het werk?

De Oude Speelkamer
Naast mijn vaste baan heb ik een webwinkel met mijn zusje, De Oude Speelkamer. Daar zijn we nu een jaar mee bezig en het loopt best goed. We hebben er allebei een hoop plezier mee en ik kan er een hoop van mezelf in kwijt. Het zou natuurlijk een droom zijn om dat verder uit te bouwen, maar zou ik dat wel aandurven? We zijn nog niet zo ver dat we er een salaris uit kunnen halen, maar we zien er wel een hoop potentieel in. Durf ik daar mijn vaste baan voor op te geven?

Ik ga ervoor!
Na een paar maanden wikken en wegen, heb ik toch besloten om het te gaan doen. Een sprong in het diepe. De vastigheid wordt ingeruild voor onzekerheid en een salaris wordt ingeruild voor geen salaris. In plaats van 28 uur in de week werken, zullen er waarschijnlijk meer uren gemaakt worden. Maar dan wel op tijden die het beste uitkomen voor mijn gezin. Dat betekent dat ik de kindjes straks zelf naar school kan brengen en halen. En als ze ziek zijn sta ik er voor ze, zonder dat ik daar verantwoording voor af hoef te leggen. Daarmee creëer ik voor mezelf en mijn gezin een stukje rust.

Overtuigd van mezelf ben ik nog niet helemaal, maar hopelijk komt het zelfvertrouwen snel. Ik ben een nieuwe weg ingeslagen, waardoor alles zal veranderen. Hopelijk ten goede! Maar de tijd zal het leren. En ondertussen ga ik mijn stinkende best doen om het te laten slagen.